Reflectieverslag

De aanslag

 

Het boek de aanslag Harry Mulisch gaat over een jongen, genaamd Anton, die heel zijn gezin is verloren in een conflict dat zich heeft afgespeeld in hun straat waar er een officier is neergeschoten en iemand moet hiervoor boeten ... we zien verschillende periodes van Anton zijn leven: zijn kindertijd, wanneer hij gaat studeren en als hij volwassen is.

 

Het is een boek waar je toch wel iets uit kan leren, vooral op emotioneel vlak dan toch. het is gemakkelijk om je in te leven in het hoofdpersonage alhoewel dat ik het er vaak niet mee eens was. Anton loopt veel te veel weg voor zijn verleden en durft nooit de confrontatie aan te gaan. Hierdoor kan hij het verleden nooit loslaten en blijft die ene gebeurtenis, waar ook heel het om  draait, een grote rol in zijn leven spelen. Het komt altijd terug op bepaalde momenten in zijn leven waardoor hij de confrontatie met zijn verleden toch moet aangaan. Het boek geeft ons wel een interessante inkijk op de maatschappij en het leven in die tijd en hoe deze gepaard gaat met de gevoelens van Anton. Ook hoe deze gevoelens zijn relatie beïnvloeden.

Vooral hoe ze de titel in het boek verwerkt hebben is goed gedaan. Het komt telkens goed aan bod en je merkt ook door heel het verhaal dat die ene gebeurtenis impact blijft hebben op zijn leven. Een wijze les hieruit is dan ook dat je nooit mag onderschatten wat zo een gebeurtenis kan doen met je leven, tijd speelt geen rol.

Persoonlijk was het geen personage waar ik me gemakkelijk kon in inleven, hij was te verschillend van mezelf maar het heeft me wel een paar dingen duidelijk gemaakt. Dat je het verleden moet kunnen loslaten maar daarom niet vergeten. Het is wel zo dat in de maatschappij, waarin Anton leefde, dit niet zo gemakkelijk was met al de opstanden en zijn schaarse vrienden groep. Wat ik wel goed vond aan Anton en waar we allemaal nog iets uit kunnen leren is het feit dat hij zich helemaal niet laat beïnvloeden door de mensen rondom hem. Hij bepaalt en beslist zelf wat hij doet en daar heb ik wel respect voor want in die tijd ( nu ook) was dit zeker niet gemakkelijk. Ik vind het altijd goed als de emoties in een boek juist en reëel worden weergegeven.

 

Al bij al was het zeker een goed en een pakkend verhaal waar je met enige inleving wel veel kon meevoelen en mee leren  van het personage. Het laat je zeker even stilstaan bij bepaalde gebeurtenissen in je leven en ik denk dat dit nog altijd een van de hoofddoelen van een boek is en dat is namelijk de lezer raken. 

Creatieve opdracht: Brief

Brief aan Anton

 

Dag Anton,

 

Alles nog goed met je? Ik heb gehoord wat er is gebeurd met je gezin, ik vind het echt heel erg en ik heb respect voor je als je hier liever niet op in gaat. Zoiets zou geen enkel kind mogen meemaken maar weet dat je er zeker niet alleen voor staat en dat je jezelf niet mag afsluiten voor de buitenwereld, dit maakt het alleen maar erger. Je mag er niet voor weglopen, hoe hard het ook klinkt, je moet het onder ogen durven zien en er over praten met vrienden, er over nadenken. Je moet verder met je leven, je moet je gezin trots maken want denk maar niet dat ze je niet kunnen zien nu ze er niet meer zijn. Laat jezelf leiden door je eigen initiatief en laat je zeker niet beïnvloeden door anderen hun mening, blijf jezelf, laat niet met je spelen. Er zal een moeilijke tijd komen maar je slaat je hier wel door, ik ken je, je bent sterk en slim genoeg om voor jezelf op te komen. Je mag je zeker niet laten leiden door schuldgevoelens want niemand heeft hier schuld aan, zelfs niet die duitsers, het heeft geen zin om frustraties en haat tegenover hen te koesteren want je bent hier niets mee, maar het is normaal als je ze haat nu, niemand zal je hier raar voor bekijken. Je moet blijven vooruit kijken, je gaat nu veel meer stilstaan bij bepaalde dingen, je zal zien dat je emotioneel veel intelligenter bent dan je leeftijdsgenoten. Alles komt wel weer op zijn pootjes terecht, het gaat je natuurlijk altijd bij blijven maar later ga je hier rust uit kunnen halen als je eraan terugdenkt. Je moet nu gewoon even doorbijten en sterk blijven, je weet dat je niet alleen bent, loop er niet voor weg, hoe meer je erover praat en denkt hoe beter je er mee gaat kunnen omgaan. Ik ben er ook altijd voor je als je iemand wilt om te praten. Ik ben er zeker van dat je broer en ouders heel de tijd bij je zullen zijn in je hart om je sterk te houden en dat ze er zullen zijn bij elke beslissing die je neemt. Ze leven nu in een wereld zonder miserie, zonder duitsers en met een lach op hun gezicht. Ze zullen er altijd voor je zijn, je merkt het wel als ze er zijn ...

Nog veel sterkte!

 

Je vriend Cédric

Leesautobiografie

 

 

Ik ben eigenlijk nooit een zeer fanatieke of lustige lezer geweest en ik zal dit waarschijnlijk ook nooit zijn. Maar ik heb zeker ook mooie herinneringen aan mijn leven als lezer.

 

Toen ik nog klein was, en nog in de lagere school zat, had ik namelijk twee plaatsen waar ik me thuis voelde. Een ervan was bij mijn oma en opa, ik kwam hier elke dag na school en elke woensdag. Dankzij hen dat ik toch nog een zekere interesse heb in lezen. Zij waren echte boekenwormen, ze hadden dus ook een kast vol met strips van suske en wiske, ze hadden ze bijna allemaal. Zo ben ik dus begonnen met lezen. Het is dan wel geen echt boek maar het was een begin. En ik las er graag, het was er heel rustig met uitzicht op een mooie tuin met een vijver, alles zag er nog zo vredevol en onschuldig uit.

In de lagere school waren we ook altijd verplicht om 1 boek per maand te kiezen uit de bibliotheek in sterrebeek. Uit deze bibliotheek heb ik dan ook een boek gelezen dat tot de dag vandaag mijn beste herinnering aan het lezen was. Toen ik het boek aan het lezen was ging ik er direct in op, het was een fantasie avontuur boek van bijna 600 pagina's. I denk dat ik het boek op een week heb uitgelezen ( ik zat toen in het 6sde leerjaar). Elke keer dat ik bij mijn oma kwam begon ik te lezen, naast het raam met de zon in het boek en volledig afgesloten van de buitenwereld. De titel van het boek was "Elfenblauw" en het ging over een speciale jongen die alles wat hem voorgelezen werd ook echt beleefde en zo kwam hij in een avontuurlijk verhaal terecht waar hij zelf de hoofdrolspeler in werd. Als ik er nu aan terug denk moet ik nog steeds lachen. Hierna heb ik eigenlijk nooit meer dezelfde ervaring gevonden. Wat ik er zo mooi aan vond was dat het zo puur fantasie was zonder al de maatschappelijke aspecten die je tegenwoordig in boeken vindt. Als ik nu een boek lees spreekt dit me veel minder aan, er is te veel over nagedacht, ik kan mezelf nooit helemaal inleven in het personage. Daarom dat ik nu helemaal niet zo een fanatieke lezer ben, ik heb er zeker niks op tegen als we eens een  boek moeten lezen maar ik zou zelf nooit uit vrij initiatief een boek kunnen kiezen en helemaal uit lezen. Mijn gezin is ook niet zoveel bezig met lezen dus voel me hier ook niet echt door aangetrokken. Ik heb in het hoger onderwijs nooit één boek gelezen uit vrije wil denk ik, dit zegt genoeg vind ik. Maar tegelijkertijd hoop ik altijd wel dat als ik een boek lees, ik opeens die ene ervaring terug mag herbeleven.

Later zie mezelf zeker niet meer lezen dan nu, gewoon als het moet. Ik ben wel een rustige lezer, ik neem graag de tijd om het verhaal in me op te nemen en probeer nooit overhaast een boek uit te krijgen maat dit lukt niet altijd. Ook wat auteurs betreft kan ik me ze meestal niet herinneren of let ik er zelfs niet op, niet dat ik dit niet wil want ik erger mezelf hiermee vind ik. Als ik zou kunnen zou ik nu ook boeken op noemen die ik al gelezen heb maar ik kan ze zelfs niet herinneren dus aangezien ik er maar ééntje ken , en dit is Elfenblauw, zegt dit al genoeg over mijn lees leven.

En boek lezen is voor mij als een wandeling op een zonnige dag aan het strand waar je altijd het einde in zicht hebt.

 



Gedichten

Analyse gedichten

 

1.      Donker door Cédric Janssens

 

Donker

Alleen zijn

Verzonken in gedachten      

Ver van hier, weg

Koud    

 

Ik heb het gedicht ( elfje) zelf gemaakt. Ik schreef dit in het zesde leerjaar dus ik weet dat dit geen hoogstaande poëzie is maar ik heb er toen wel een gedichtenwedstrijd mee gewonnen. Ik denk dat dit vrij duidelijk is waarom ik deze foto er bij heb gekozen. het gedicht gaat over de gevoelens van iemand die gepest wordt. Het alleen zitten en uitgesloten worden. Deze foto sloot hier mooi bij aan. Het donkere beeld verwijst eerder naar het feit dat als je daar alleen zit je vaak met je ogen dicht zit met je hoofd tussen je benen helemaal alleen. Je ziet dan  donkere beelden en denkt overal over na. Je lijkt eventjes naar aan andere wereld te gaan waar er wel nog hoop is en dit kan je zeer goed zien op de foto. Het meisje bevindt zich op een donkere plek ver weg van de bewoonde wereld maar toch schijnt er een hoeveelheid licht naar haar dat recht op haar valt zodat het lijkt dat het van de hemel komt. Je voelt je dan een beetje speciaal. Het gaat erom dat je ver weg bent in gedachten en dan krijg je soms koude rillingen over je lichaam heen. Dit is natuurlijk niet te zien op de foto maar is wel een aspect van het gedicht.  Het gedicht bestaat maar uit 11 woorden dus meer info kan ik hier niet echt over geven. Het is een gedicht dat rond innerlijke emoties en gedachten draait en daarom deze foto.

 

2.    ’s Avonds van Guido Gezelle

 

't Wordt al sterre dat men ziet
in dat hoog en blauw verschiet daar,
blijde sterren, anders niet,
in dat hoog en blauw verschiet.

't Wordt hier altijd al verdriet,
van dat oud en zwart verdriet daar,
't wordt hier altijd anders niet
als dat oud en zwart verdriet.

Laat mij, laat mij, in 't verdriet,
vliegen naar dat hoog verschiet daar,
waar men al die sterren ziet,
al die sterren... anders niet.     

 

Dit heeft alles waar ik naar zoek in een gedicht. Daarom ook deze foto onder de naam: De poëzie van de nacht door Vincent van Gogh. Ik vond dat dit gedicht veel meer betekende en zei dan eender welke foto dan ook zou kunnen tonen. In een schilderij, en zeker in deze, zit al een stukje poëzie wat je in foto’s niet hebt. Dit schilderij is gewoon gemaakt voor dit gedicht zo lijkt het. Het gaat hem vooral om de sterren en het weggaan uit de wereld die slecht is geworden. De sterren op het werk worden fel benadrukt en je kan er zeker niet naast kijken. Ze stralen een soort van hoop en vreugde uit waar de personage ook naar opzoek is in het gedicht. De mensen in het werk staan daar maar te kijken naar de sterren weg van de bewoonde wereld, ze zijn weggevlucht uit de maatschappij. Ze kijken naar die oneindigheid van het heelal op zoek naar de sterren. Het werk past perfect bij dit gedicht, het zegt het allemaal.   Een echte favoriet heb ik niet maar deze is er zeker een van net zoals de volgende.  

 

3.     ( toen de tijden bladstil waren) van Herman Gorter

 

Toen de tijden bladstil waren, lang geleen, 

is ze geboren, in herfststilte een bloem, 

die staat bleeklicht in 't vale lichtgeween, - 

regenen doen de wolken om haar om. 

 

Ze stond bleeklicht midden in somberheid, 

de lichte oogen, 't blond haar daarom gespreid, 

de witte handen, tranen op meen'gen tijd, 

een licht arm meisje dat lichthonger lijdt. 

 

Breng over haar bloemgloede kleuren, uw 

bloedrood, o nieuw getijde dat is nu.  

 

Alweer een schilderij. Dit zal nog wel vaker gebeuren omdat ik vind dat schilderen en poëzie heel dicht bij elkaar liggen. Het is een blond meisje zoals wordt genoemd in het gedicht. Qua uiterlijke kenmerken en beschrijvingen van het gedicht past het ook heel goed maar hier draait het natuurlijk niet alleen om. Het gezicht van meisje is erg fel belicht waardoor ze heel bleek uitkomt wat in groot contrast staat met de donkere zwarte achtergrond die de rol speelt van de somberheid in het gedicht. Het meisje is licht, ze valt op zoals in het gedicht. Ook het licht dat op het meisje terechtkomt van waar komt dit?? Dit is ook niet vertelt in het gedicht, het is een mysterie. Het gedicht straalt ook iets mysterieus uit. Het meisje ziet er ook niet bepaalt gelukkig uit ( maar ongelukkig ziet ze er ook niet uit). In het gedicht gaat het om een meisje dat honger lijdt maar dit is niet de hoofdzaak vind ik, het gaat meer over het contrast van het meisje met de donkere context  ( somberheid) . 

 

4.       Avond van Willem Kloos

 

Nauw zichtbaar wiegen op een lichten zucht
De witte bloesems in de scheemring - ziet,
Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht,
Een enkele al te late vogel vliedt.

En ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht
Als perlemoer, waar ied're tint vervliet
In teerheid... Rust - o, wondervreemd genucht!
Want alles is bij dag zo innig niet.

Alle geluid dat nog van verre sprak,
Verstierf - de wind, de wolken, alles gaat
Al zachter en zachter - alles wordt zo stil...

En ik weet niet, hoe thans dit hart, zo zwak,
Dat al zo moe is, altijd luider slaat,
Altijd maar luider, en niet rusten wil.

                   

Als ik aan ‘avond’ denk dan haal ik direct het beeld van een mooie zonsondergang boven en daarom heb ik deze foto gekozen. als ik dan de woorden: schemering, daarginds, zachtgekleurde lucht, iedere tint en wolken. Hoor gaat het in mijn ogen om zo een zonsondergang. En dan ook het geluid dat stilletjes aan afneemt en alles stil wordt samen met het feit dat alles zachter wordt, de wolken zijn precies kussens. Alles wordt inderdaad ineens zo stil … het hart dat al zo moe is maar toch hard blijft kloppen verwijst naar het adembenemende gevoel dat de persoon krijgt terwijl hij beseft hoe mooi het uitzicht wel niet is in de avond waar alles zo kleurig en zacht is in de lucht en alles zo stil is. Dit beeld krijg ik dan als ik het gedicht in me opneem. Er gaan ook veel dingen in je om als je naar zo n uitzicht kijkt en dit laat het gedicht ook blijken. 

 

5.      Deel van Mei van Herman Gorter

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:

 Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,

 Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,

 In een oud stadje, langs de watergracht --

 In huis was 't donker, maar de stille straat

 Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat

 Nog licht, er viel een gouden blanke schijn

 Over de gevels van mijn raamkozijn.

 Dan blies een jongen als een orgelpijp,

 De klanken schudden in de lucht zoo rijp

 Als jonge kersen, wen een lentewind

 In 't boschje opgaat en zijn reis begint.       

 

Dit is ongeveer het beeld dat dit gedicht bij mij oproept. De foto kon iets beter maar ik vond de gepaste foto niet. In het gedicht wordt eigenlijk de late schemering tijdens de avond in de lente voorgesteld. De straat die nog net de schemering opving maar terwijl het binnen al donker was. Enkel zijn raamkozijn ving nog een klein beetje van de gouden schemering op. Het speelt zich af in een gezellig oud dorpje  dat door deze schemering ook zijn charmes krijgt. Deze foto sluit hier wel mooi bij aan want je ziet een klein dorpje dat nog net geraakt word door die gouden schemering. Ik krijg ook een beeld van een jongen die op een venster bank zit in de laatste zon met zijn fluit of orgelpijp maar hier heb ik geen goede foto van gevonden.

 

6.      De stille weg van Herman Gorter

 

De stille weg
de maannachtlichte weg -
de bomen
de zo stil oudgeworden bomen -
het water
het zachtbespannen tevreeë water.

En daar achter in 't ver de neergezonken hemel

met 't sterrengefemel.

 

Ik heb hier weer een gedicht gekozen over een landschap en een uitzicht. Ik ben altijd wel gefascineerd op welke manier dichters landschappen kunnen omschrijven en om toveren in een magisch iets. Dit is net hetzelfde bij dit gedicht. En voor een magisch gedicht hoort ook een magisch schilderij. De maan die een streep van licht achterlaat op het plat gestreken water stelt de maanlichte weg voor in mijn ogen en deze weg zou je leiden naar de hemel daar waar deze is neergezonken. Het ziet er heel vredig en rustgevend uit wat je ook voelt bij het gedicht. Ook de wolken die zich rond de maan vormen geven het beeld dat de maan en zijn maanlicht heilig is of zo en dat al het andere opzij moet. Maar vooral de ‘maanlichte weg’ blijft mij bij. Daarom koos ik ook deze foto, dit zie je hier heel goed op. Het stille platte water hoort ook bij deze maanlichte weg.  En de hemel die lijkt neer te zinken in de verte daar waar het licht blauw is gekleurd.

 

7.       ’s Morgens op het witte laken van Herman Gorter

'S MORGENS OP HET WITTE LAKEN

's Morgens op het witte laken
doet er een gelaat ontwaken -
dat ligt daar als een waterlelie
op een golf water, op de peluw.

's Middags loopt ze in het bosch te schijnen,
haar oogen tusschen bladen als twee kleine
vuurjuweelen, kijkend in een laan -
bladen ruischen weer dicht, ze is gegaan.

's Avonds lacht ze in een stille
kamer, zonder 't zelf te willen
wordt ze weer droomerig en lacht
minder en minder - zegt goênacht.

De gedichten van Herman roepen altijd een heel magisch beeld op. Net zoals bij dit gedicht krijg je het beeld van een magisch meisje op een wit laken in de ochtend maar het zijn niet de visuele kenmerken van dit gedicht die me bij deze keuze gebracht hebben maar vooral de aard van het meisje dat je kan afleiden uit dit gedicht. Je krijgt het beeld van een meisje dat puur is en perfect. Je beeld je in hoe ze lacht en loopt en hoe haar ogen op vuurjuwelen lijken. Ze  heeft niet de tekortkomingen van de mens zoals, schijnheiligheid of arrogantie. Ze is te mooi om waar te zijn. Het is een meisje dat verlegen is maar toch niet té, ze voelt zich goed maar toch niet té, ze heeft dus de perfecte balans en dit komt ook terug in het schilderij. Ze kijkt naar beneden wat kan wijzen op een beetje verlegenheid en ze toont zich ook gemakkelijk maar toch bedekt ze zich een beetje. De balans bevindt zich dus ook zeker in het werk …

 

8.       Toen zag ik je van Herman Gorter

Toen zag ik je -

Er was toen veel licht,

de kamer was een bloem die, dicht,

in eens open uit gaat schijnen,

het licht vloog rond in lijnen.

Ik was heel stil en ik dacht niet veel,

ge hebt gekeken en heel

mijn hoofd is wijd opengewaaid,

zooals 's zomers opengelaaid

boven op een wijd, wijd land,

in een wijd wereldsch open land -

zoo was ik eens in die kamer

in die roode gouddoorlijnde kamer

waar het gasgoudlicht doorvloog op vleugels

vleugslaande wegslaande roeivleugels

in de teere lucht,

in de bevende lucht,

in de lucht die vlucht als je doorgaat -

hoor hoor hoor o ik hoor het,

je teer droog keelstemmetje spreken,

omhoog en wat lager spreken

vlak voor me, ik rook je teer vleesch,

je uitschijnend stillevend vleesch,

 

ik stikte in je oogenkijken

in dat tintelend bloote kijken

uit dat stil hoofdbewegen,

in dat trillen en dat bewegen

van je handen en je hoofd en je voet

zooals het aan me nu nog doet.

O kon ik maar vinden

het uitvlietend gezwinde

woordenriviersterrelsel

waarin ik het alles vertel

voordat ik weg ga sterven

 

(sorry voor de rare lijnen, ik vond geen andere foto)

Het is een vrij lang gedicht maar ik vond het zeker de moeite waard. Hier beschrijft Herman zijn reactie en gevoelens die vrijkomen wanneer er een heel mooi meisje ( mischien zijn grote liefde) de kamer ziet binnenkomen. De foto die ik heb gekozen zal misschien een beetje vreemd lijken maar dit is niet zo. In het gedicht gaat het vaak over licht en word de vrouw geassocieerd met licht. Als ze de kamer binnenkomt schijnen de lichtstralen van haar recht op hem. De wolken die je ziet zijn dus de deur en de zon komt achter de wolken vandaan dus de vrouw komt de kamer binnen. De zon schijnt ook maar naar één plek, bijna een spotlight. Dit komt ook zo aanbod in het gedicht, wanneer ze naar hem kijkt gaat er ineens een andere wereld open en begint hij te fantaseren, hij voelt zich belangenrijk want ze keek naar hém. Vandaar de associatie met de zon en de wolken. Er zijn natuurlijk nog andere belangenrijke elementen in het gedicht maar het licht was het eerste wat er me bij voorstelde.

9.       Hotel Eden van Herman de Coninck

En 's nachts gingen we naakt zwemmen, we zwommen
onze namen op het water, ik zwom An in twee
grote letters, jij zwom uitgebreid aan de naam
Herman, en met de gouden maan eroverheen
leek het wel of we onze namen definitief
genoteerd hadden op een van de gewijde bladzijden
van het Boek.

Nadien kuste ik de waterdruppels
van je gezicht, voorzichtig één voor één
zoals een pointillist toetsjes aanbrengt
op zijn doek 'naakte vrouw bij maanlicht',
en in geen enkele vergelijking pasten je
borsten zo mooi als in mijn handen.

En in bed, ik kwam al van ver aan-
gerend declamerend 'Hier Ruk Ik Aan
Met Een Erectie Als Een Pompiersladder
Om Jouw Brand Te Blussen' en we lachten
en wat maakten we een leven

dat we negen maanden later
Tomas zouden noemen.

 

Deze foto is vrij basic maar de rede waarom ik deze heb gekozen is simpel. In het gedicht zie je dat ze samen gelukkig zijn maar eens ze alleen zijn waarschijnlijk niet meer dus ze hebben elkaar nodig om gelukkig te zijn. De handen op de foto kan je vergelijken met Herman aan de ene kant en An aan de andere kant. Om het hartje te vormen heb je ook beide handen samen nodig want anders kan je geen hartje maken wat wijst op gelukkig zijn. De handen hebben elkaar dus ook nodig net zolas Herman en An in het gedicht. Je ken het ook anders bekijken op een seksuele manier. De twee handen komen samen dus ze maken eigenlijk liefde, letterlijk en figuurlijk. Hieruit ontstaat dan Thomas en dit is het hartje dat gevormd wordt door de 2 handen.   De verschillende erotische kleuren op de achtergrond benadrukken ook nog eens het magische aan hun relatie wat ook sterk aan bod komt in het gedicht.

10.       Sprookje van Herman de Coninck

Er was eens een man
die altijd rechtvaardig was.

 

Het gedicht zelf vind ik persoonlijk niet echt een gedicht maar toch heb ik het gekozen omdat het zeker waarheid heeft en ik voel er een zekere ironie in. De titel Sprookje zegt eigenlijk al dat het niet echt is en dan een man die altijd rechtvaardig is. Het bestaat niet in zijn ogen en ik denk dat hij vooral die ‘altijd’ wilt benadrukken. De foto is daarom ook vrij duidelijk. In een sprookje is de prins namelijk wel altijd rechtvaardig of toch in de sprookjes dat ik ken.  Daarom is de titel ook sprookje, omdat hij weet dat dit alleen in sprookjes kan. het gedicht is ook in een zekere toestand geschreven , ik denk dat hij een beetje teleurgesteld is in iets of iemand of misschien zelfs in zichzelf en vandaar de ironie ook. In sprookjes zijn prinsen altijd letterlijk perfect en dit zie je ook op de foto, de prins is perfect. Herman wil dus zeggen dat dit niet bestaat.